1. لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ

2. وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

3. أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَجْمَعَ عِظَامَهُ

4. بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ

5. بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ

6. يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ

7. فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ

8. وَخَسَفَ الْقَمَرُ

9. وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ

10. يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ

11. كَلَّا لَا وَزَرَ

12. إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ

13. يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ

14. بَلِ الْإِنسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ

15. وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِيرَهُ

16. لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ

17. إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ

18. فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ

19. ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ

20. كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ

21. وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ

22. وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ

23. إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ

24. وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ

25. تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ

26. كَلَّا إِذَا بَلَغَتْ التَّرَاقِيَ

27. وَقِيلَ مَنْ رَاقٍ

28. وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ

29. وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ

30. إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ

31. فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى

32. وَلَكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّى

33. ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ يَتَمَطَّى

34. أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى

35. ثُمَّ أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى

36. أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى

37. أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَى

38. ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى

39. فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَى

40. أَلَيْسَ ذَلِكَ بِقَادِرٍ عَلَى أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَى 

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

سوگند به روز قيامت، (1)

و سوگند به (نفس لوامه و) وجدان بيدار و ملامتگر (كه رستاخيز حق است)! (2)

آيا انسان مى‏پندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد؟! (3)

آرى قادريم كه (حتى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب كنيم! (4)

(انسان شك در معاد ندارد) بلكه او مى‏خواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قيامت) در تمام عمر گناه كند! (5)

(از اين رو) مى‏پرسد: «قيامت كى خواهد بود»! (6)

(بگو:) در آن هنگام كه چشمها از شدت وحشت به گردش درآيد، (7)

و ماه بى‏نور گردد، (8)

و خورشيد و ماه يك جا جمع شوند، (9)

آن روز انسان مى‏گويد: «راه فرار كجاست؟!» (10)

هرگز چنين نيست، راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد! (11)

آن روز قرارگاه نهايى تنها بسوى پروردگار تو است; (12)

و در آن روز انسان را از تمام كارهايى كه از پيش يا پس فرستاده آگاه مى‏كنند! (13)

بلكه انسان خودش از وضع خود آگاه است، (14)

هر چند (در ظاهر) براى خود عذرهايى بتراشد! (15)

زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن ( قرآن) حركت مده، (16)

چرا كه جمع‏كردن و خواندن آن بر عهده ماست! (17)

پس هر گاه آن را خوانديم، از خواندن آن پيروى كن! (18)

سپس بيان و (توضيح) آن (نيز) بر عهده ماست! (19)

چنين نيست كه شما مى‏پنداريد (و دلايل معاد را كافى نمى‏دانيد); بلكه شما دنياى زودگذر را دوست داريد (و هوسرانى بى‏قيد و شرط را)! (20)

و آخرت را رها مى‏كنيد! (21)

(آرى) در آن روز صورتهايى شاداب و مسرور است، (22)

و به پروردگارش مى‏نگرد! (23)

و در آن روز صورتهايى عبوس و در هم كشيده است، (24)

زيرا مى‏داند عذابى در پيش دارد كه پشت را در هم مى‏شكند! (25)

چنين نيست (كه انسان مى‏پندارد! او ايمان نمى‏آورد) تا موقعى كه جان به گلوگاهش رسد، (26)

و گفته شود: «آيا كسى هست كه (اين بيمار را از مرگ) نجات دهد؟!» (27)

و به جدائى از دنيا يقين پيدا كند، (28)

و ساق پاها (از سختى جان‏دادن) به هم بپيچد! (29)

(آرى) در آن روز مسير همه بسوى (دادگاه) پروردگارت خواهد بود! (30)

(در آن روز گفته مى‏شود:) او هرگز ايمان نياورد و نماز نخواند، (31)

بلكه تكذيب كرد و روى‏گردان شد، (32)

سپس بسوى خانواده خود بازگشت در حالى كه متكبرانه قدم برمى‏داشت! (33)

(با اين اعمال) عذاب الهى براى تو شايسته‏تر است، شايسته‏تر! (34)

سپس عذاب الهى براى تو شايسته‏تر است، شايسته‏تر! (35)

آيا انسان گمان مى‏كند بى‏هدف رها مى‏شود؟! (36)

آيا او نطفه‏اى از منى كه در رحم ريخته مى‏شود نبود؟! (37)

سپس بصورت خون بسته در آمد، و خداوند او را آفريد و موزون ساخت، (38)

و از او دو زوج مرد و زن آفريد! (39)

آيا چنين كسى قادر نيست كه مردگان را زنده كند؟! (40)