1. عَبَسَ وَتَوَلَّى

2. أَن جَاءهُ الْأَعْمَى

3. وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى

4. أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَى

5. أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى

6. فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّى

7. وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّى

8. وَأَمَّا مَن جَاءكَ يَسْعَى

9. وَهُوَ يَخْشَى

10. فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّى

11. كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ

12. فَمَن شَاء ذَكَرَهُ

13. فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ

14. مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ

15. بِأَيْدِي سَفَرَةٍ

16. كِرَامٍ بَرَرَةٍ

17. قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ

18. مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ

19. مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ

20. ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ

21. ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ

22. ثُمَّ إِذَا شَاء أَنشَرَهُ

23. كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ

24. فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ

25. أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاء صَبًّا

26. ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا

27. فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا

28. وَعِنَبًا وَقَضْبًا

29. وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا

30. وَحَدَائِقَ غُلْبًا

31. وَفَاكِهَةً وَأَبًّا

32. مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ

33. فَإِذَا جَاءتِ الصَّاخَّةُ

34. يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ

35. وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ

36. وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ

37. لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ

38. وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ

39. ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ

40. وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ

41. تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ

42. أُوْلَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ 

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

چهره در هم كشيد و روى برتافت... (1)

از اينكه نابينايى به سراغ او آمده بود! (2)

تو چه مى‏دانى شايد او پاكى و تقوا پيشه كند، (3)

يا متذكر گردد و اين تذكر به حال او مفيد باشد! (4)

اما آن كس كه توانگر است، (5)

تو به او روى مى‏آورى، (6)

در حالى كه اگر او خود را پاك نسازد، چيزى بر تو نيست! (7)

اما كسى كه به سراغ تو مى‏آيد و كوشش مى‏كند، (8)

و از خدا ترسان است، (9)

تو از او غافل مى‏شوى! (10)

هرگز چنين نيست كه آنها مى‏پندارند; اين (قرآن) تذكر و يادآورى است، (11)

و هر كس بخواهد از آن پند مى‏گيرد! (12)

در الواح پرارزشى ثبت است، (13)

الواحى والاقدر و پاكيزه، (14)

به دست سفيرانى است (15)

والا مقام و فرمانبردار و نيكوكار! (16)

مرگ بر اين انسان، چقدر كافر و ناسپاس است! (17)

(خداوند) او را از چه چيز آفريده است؟! (18)

او را از نطفه ناچيزى آفريد، سپس اندازه‏گيرى كرد و موزون ساخت، (19)

سپس راه را براى او آسان كرد، (20)

بعد او را ميراند و در قبر پنهان نمود،(21)

سپس هرگاه بخواهد او را زنده مى‏كند! (22)

چنين نيست كه او مى‏پندارد; او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نكرده است! (23)

انسان بايد به غذاى خويش (و آفرينش آن) بنگرد! (24)

ما آب فراوان از آسمان فرو ريختيم، (25)

سپس زمين را از هم شكافتيم، (26)

و در آن دانه‏هاى فراوانى رويانديم، (27)

و انگور و سبزى بسيار، (28)

و زيتون و نخل فراوان، (29)

و باغهاى پردرخت، (30)

و ميوه و چراگاه، (31)

تا وسيله‏اى براى بهره‏گيرى شما و چهارپايانتان باشد! (32)

هنگامى كه آن صداى مهيب ( صيحه رستاخيز) بيايد، (كافران در اندوه عميقى فرومى‏روند)! (33)

در آن روز كه انسان از برادر خود مى‏گريزد، (34)

و از مادر و پدرش، (35)

و زن و فرزندانش; (36)

در آن روز هر كدام از آنها وضعى دارد كه او را كاملا به خود مشغول مى‏سازد! (37)

چهره‏هائى در آن روز گشاده و نورانى است، (38)

خندان و مسرور است; (39)

و صورتهايى در آن روز غبارآلود است، (40)

و دود تاريكى آنها را پوشانده است، (41)

آنان همان كافران فاجرند! (42)