سورة الفجر - سورة 89 - تعداد آيه 30

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمـَنِ الرَّحِيمِ

  1. وَالْفَجْرِ

  2. وَلَيَالٍ عَشْرٍ

  3. وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ

  4. وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ

  5. هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ

  6. أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

  7. إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ

  8. الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ

  9. وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ

  10. وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ

  11. الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ

  12. فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ

  13. فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ

  14. إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ

  15. فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

  16. وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ

  17. كَلَّا بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

  18. وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ

  19. وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا

  20. وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا

  21. كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

  22. وَجَاء رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

  23. وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى

  24. يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي

  25. فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ

  26. وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ

  27. يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

  28. ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً

  29. فَادْخُلِي فِي عِبَادِي

  30. وَادْخُلِي جَنَّتِي 

 

سوره الفجر

به نام خداوند بخشنده مهربان

به سپيده دم سوگند، (1)

و به شبهاى دهگانه، (2)

و به زوج و فرد، (3)

و به شب، هنگامى كه (به سوى روشنايى روز) حركت مى‏كند سوگند (كه پروردگارت در كمين ظالمان است)! (4)

آيا در آنچه گفته شد، سوگند مهمى براى صاحبان خرد نيست؟! (5)

آيا نديدى پروردگارت با قوم «عاد» چه كرد؟! (6)

و با آن شهر «ارم‏» باعظمت، (7)

همان شهرى كه مانندش در شهرها آفريده نشده بود! (8)

و قوم «ثمود» كه صخره‏هاى عظيم را از (كنار) دره مى‏بريدند (و از آن خانه و كاخ مى‏ساختند)! (9)

و فرعونى كه قدرتمند و شكنجه‏گر بود، (10)

همان اقوامى كه در شهرها طغيان كردند، (11)

و فساد فراوان در آنها به بار آوردند; (12)

به همين سبب خداوند تازيانه عذاب را بر آنان فرو ريخت! (13)

به يقين پروردگار تو در كمينگاه (ستمگران) است! (14)

اما انسان هنگامى كه پروردگارش او را براى آزمايش، اكرام مى‏كند و نعمت مى‏بخشد (مغرور مى‏شود و) مى‏گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است!» (15)

و اما هنگامى كه براى امتحان، روزيش را بر او تنگ مى‏گيرد (مايوس مى‏شود و) مى‏گويد: س‏خ‏للّهپروردگارم مرا خوار كرده است!» (16)

چنان نيست كه شما مى‏پنداريد; شما يتيمان را گرامى نمى‏داريد، (17)

و يكديگر را بر اطعام مستمندان تشويق نمى‏كنيد، (18)

و ميراث را (از راه مشروع و نامشروع) جمع كرده مى‏خوريد، (19)

و مال و ثروت را بسيار دوست داريد (و بخاطر آن گناهان زيادى مرتكب مى‏شويد)! (20)

چنان نيست كه آنها مى‏پندارند! در آن هنگام كه زمين سخت در هم كوبيده شود، (21)

و فرمان پروردگارت فرا رسد و فرشتگان صف در صف حاضر شوند، (22)

و در آن روز جهنم را حاضر مى‏كنند; (آرى) در آن روز انسان متذكر مى‏شود; اما اين تذكر چه سودى براى او دارد؟! (23)

مى‏گويد: «اى كاش براى (اين) زندگيم چيزى از پيش فرستاده بودم!» (24)

در آن روز هيچ كس همانند او ( خدا) عذاب نمى‏كند، (25)

و هيچ كس همچون او كسى را به بند نمى‏كشد! (26)

تو اى روح آرام‏يافته! (27)

به سوى پروردگارت بازگرد در حالى كه هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است، (28)

پس در سلك بندگانم درآى، (29)

و در بهشتم وارد شو! (30) 

 

 

هم احساس